...
Nie poznane do końca własne serce
oddaję na licytację,
kładę je na łódeczkę z papieru
i puszczam niech płynie rzeką przypadku...,
nie zaplanowałem tej zbrodni...,
zamach na własne serce to nie bułka z masłem,
jest już zmęczone potrzebuje reanimacji,
posprzątałem w nim trochę...
z naiwności, wiary, i zaufania...,
spaliłem stare już kartki walentynkowe...
w których każde słowo to miłosny bełkot...,
poszarzałe fotografie,
na których zatrzymana chwila zdaje się być tylko snem...
już stoję na brzegu rzeki przypadku...,
nachylam się nad taflą wody...,
wyciągam dłonie nad wzburzone fale rzeki,
na nich łódka, na niej serce...
czy ktoś powstrzyma to szaleństwo...!!??
zastygam w bezruchu... zamykam oczy...
i ostatnim tchnieniem nadziei...
czekam, aż ktoś mnie powstrzyma...
...
